|
مادرم خواب دید که من درخت تاکم. تنم سبز است
و از هر سرانگشتم، خوشه های سرخ انگور آویزان 
مادرم شاد شد از این خواب و آن را به آب گفت
فردای آن روز، خواب مادرم تعبیر شد و من دیدم اینجا باغچه ای است و عمری ست که من ریشه در خاک دارم  ناگزیر دستهایم جوانه زد و تنم، ترک خورد و پاهایم عمق را به جستجو رفت و از آن پس تاکی که همسایه ما بود، رفیقم شد
و او بود که به من گفت: همه عالم می روند و همه عالم می دوند پس تو هم رفتن و دویدن بیاموز 
من خندیدم و گفتم: اما چگونه بدویم و چگونه برویم
که ما درختیم و پاهایمان در بند 
او گفت: هر کس اما به نوعی می دود. آسمان به گونه ای می دود و کوه به گونه ای و درخت به نوعی
تو هم باید از غورگی تا انگوری بدوی 
و ما از صبح تا غروب دویدیم. از غروب تا شب دویدیم و از شب تا سحر
زیر داغی آفتاب دویدیم و زیر خنکی ماه، دویدیم. همه بهار را دویدیم و همه تابستان را
 وقتی دیگران خسته بودند، ما می دویدیم. وقتی دیگران نشسته بودند، ما می دویدیم و وقتی همه در خواب بودند، ما می دویدیم تب می کردیم و گُر می گرفتیم و می سوختیم و می دویدیم  هیچ کس اما دویدن ما را نمی دید هیچ کس دویدن حبّه انگوری را برای رسیدن نمی بیند
و سرانجام رسیدیم  و سرانجام خامی سبز ما به سرخی پختگی رسید و سرانجام هر غوره، انگوری شد
 من از این رسیدن شاد بودم، تاکِ همسایه اما شاد نبود و به من گفت تو نمی رسی مگر اینکه از این میوه های رسیده ات، بگذری و به دست نمی آوری مگر آنچه را به دست آورده ای، از دست بدهی و نصیبی به تو نمی رسد مگر آنکه نصیبت را ببخشی
و ما از دست دادیم و گذشتیم و بخشیدیم؛ همه داروندار تابستان مان را
 مادرم خواب دید که من تاکم. تنم زرد است و بی برگ و بار؛
مادرم اندوهگین شد و خوابش را به هیچ کس نگفت فردای آن روز اما خواب مادرم تعبیر شد و من دیدم که درختی ام بی برگ و بی میوه  و همان روز بود که پاییز آمد و بالاپوشی برایم آورد و آن را بر دوشم انداخت و به نرمی گفت خدا سلام رساند و گفت : مبارکت باد ؛ که تو اکنون داراترین درختی  و چه زیباست که هیچ کس نمی داند تو آن پادشاهی که برای رسیدن به این همه بی چیزی تا کجاها دویدی
=================
من مي دانم اگر به معجزه اعتقاد داشته باشم برايم اتفاق خواهد افتاد و اين معجزه ی ايمان است
من مي دانم هر اقدام بزرگ ابتدا محال به نظر مي رسد پس تمام تلاشم را به كار مي گيرم تا محال را به ممكن تبديل سازم
من ذهنم را آنگونه ساخته ام كه جهنم را برايم به بهشت تبديل كند نه بهشت را به جهنم
من نقشه زندگي خود را چنان شفاف رسم كرده ام كه تنها راه باقي مانده ساختن آنست من براي رسيدن به سرزمين اهدافم اولين قدم را برداشته ام قدم اول يعني تصمیم
پس من برنده ام چون مي دانم مشكلات مانند صخره هايي هستند كه در مسير رود قرار دارند اگر صخره نبود رود هيچ آوازي سر نمي داد
fariba  ========================================   | 
No comments:
Post a Comment